Τρείς Ιεράρχες: Προστάτες των μαθητών και των ελληνικών γραμμάτων

Των Τριών Ιεραρχών σήμερα, 30 του Γενάρη και η ελληνική Παιδεία γιορτάζει και τιμά τη μνήμη τους.Το Γυμνάσιό μας συμμετείχε, οπως και κάθε χρόνο στη δοξολογία προς τιμήν τους, που τελέστηκε στην Άγία Παρασκευή, προεξάρχοντος του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη Χαλκίδας κ.Χρυσοστόμου και παρουσία δεκάδων εκπαιδευτικών και μαθητών.Ο Μητροπολίτης μας σημείωσε την "προσπάθεια" αφαίρεσης τω πατροπαράδοτων ελληνικών αξιών απο τα σχολικά βιβλία  στο όνομα της δήθεν πολυπολιτισμικότητας, αναφέρθηκε στην ατολμία των κληρικών  και εκπαιδευτικών να αναχαιτίσουν αυτή την εξέλιξη μέσα στις ενορίες  και στις τάξεις τους αντίστοιχα.Τέλος ,επέμεινε ιδιαίτερα στο ξεχωριστό χαρακτηριστικό του γένους μας , το φιλότιμο, που τείνει να εκλείψει  αλλά και στην εργατικότητα ,που δυστυχώς σήμερα συνδέεται με το ύψος των οικονομικών απολαβών.

    Πανεπιστήμονες και οι τρείς τους, βαθείς  γνώστες του αρχαίου ελληνικού πνεύματος αλλά και των χριστιανικών δογμάτων , κατέθεσαν τη ζωή τους στην υπηρεσία των συγχρόνων τους αλλά και τα αναρίθμητα συγγράμματά τους ως  ζωντανή παρακαταθήκη στα έθνη.Μέγας Βασίλειος, Ιωάννης ο Χρυσόστομος και Γρηγόριος ο Θεολόγος, αποτελούν τη φωτισμένη και ζωντανή στις μέρες μας τριανδρία που ένωσε αδιάσπαστα το ανακαινισμένο αρχαίο ελληνικό πνεύμα με την χριστιανική παράδοση .Η θεματολογία των έργων τους τεράστια και επίκαιρη όσο ποτέ: παιδεία, οικογένεια ,άνθρωπος , φτώχεια, πολιτική ,κοινωνία ,αρετές,  άρχουσα τάξη κ.α  είναι μερικά απο τα θέματα που προσεγγίζονται απο τους Τρείς Ιεράρχες με πνεύμα θείας σοφίας, ανθρώπινης αγάπης ,και απεριόριστης προσφοράς.

Γράφει ο Μέγας Βασίλειος για την αρετή απευθυνόμενος στους νέους:

Στὴν ἄλλη ζωή, θὰ φθάσουμε μὲ τὴν ἀρετή. Τὴν ἀρετή, ποὺ ἐξύμνησαν κι οἱ ποιητὲς κι οἱ πεζογράφοι, ἄλλα πιὸ πολὺ οἱ φιλόσοφοι. Ἔτσι, μεγαλύτερη προσοχὴ πρέπει νὰ δώσουμε στὰ συγγράμματα αὐτῶν τῶν τελευταίων. Δὲν εἶναι μικρὸ τὸ κέρδος, ὅταν οἱ ψυχὲς τῶν νέων συνηθίσουν καὶ κάνουν δική τους τὴν ἀρετή. Ὅσα ὁ ἄνθρωπος ἀφομοιώνει στὴν τρυφερὴ ἡλικία του, μένουν ἀσάλευτα. Γιατὶ ἡ ψυχὴ εἶναι ἀκόμα ἁπλὴ τότε καὶ ὅ, τι δέχεται, ἐντυπώνεται πολὺ βαθιὰ μέσα της. Τί ἄλλο τάχα σκέφθηκε ὁ Ἡσίοδος ἀπὸ τὸ νὰ προτρέψει τοὺς νέους στὴν ἀρετή, ὅταν φιλοτεχνοῦσε τοὺς στίχους του, ποὺ ὅλοι τους τραγουδοῦν; Σκέφθηκε ὅτι ὁ δρόμος τῆς ἀρετῆς εἶναι στὴν ἀρχὴ κακοτράχαλος καὶ δυσκολοδιάβατος κι ἀνηφορικός. Ὅτι τὸν κάνει κανεὶς μὲ πολὺ ἱδρώτα καὶ πολὺ κόπο. Ὅτι, γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο, δὲν μπορεῖ ὁ καθένας νὰ βάλει τὸ πόδι του σ᾿ αὐτὸν τὸν δρόμο, μὲ τὴν ἀποτομιὰ ποὺ δείχνει, κι οὔτε, ἂν τὸν περπατήσει, θὰ φθάσει εὔκολα στὴν κορφή. Ὅτι σὰν φθάσει ὅμως ἐκεῖ πάνω, βλέπει πῶς στὴν πραγματικότητα ἦταν ἕνας δρόμος ἴσιος, ὄμορφος, εὔκολος, καλοδιάβατος καὶ πιὸ εὐχάριστος ἀπὸ τὸν ἄλλο, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κακία καὶ ποὺ ὁ ἴδιος ποιητὴς εἶπε ὅτι μονομιᾶς μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸν διαβεῖ, γιατί βρίσκεται κοντά μας. Ἐγὼ τὸ πιστεύω: Ὁ Ἡσίοδος ἱστόρησε ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ μᾶς παροτρύνει στὴν ἀρετή, νὰ σπρώξει τὸν καθένα στὸ καλό, νὰ μᾶς κάνει νὰ μὴ τὸ βάλουμε κάτω μπροστὰ στοὺς κόπους καὶ νὰ μὴ σταματήσουμε πρὶν ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ δρόμου. Κι ὅποιος ἄλλος μὲ τέτοιο τρόπο τραγούδησε τὴν ἀρετή, ἂς γίνει ὁ λόγος του καλόδεχτος ἀπὸ μᾶς, μιὰ κι ὁδηγεῖ στὸν ἴδιο σκοπό.