Οικονομικη κρίση και νεολαία.

Οι νέοι γυρίζουν στο πατρικό λόγω οικονομικής κρίσης

Τα ακριβά ενοίκια, οι λογαριασμοί και οι χαμηλοί μισθοί οδηγούν ξανά στη... ζεστασιά της οικογενειακής εστίας

 Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα  ΤΑ ΝΕΑ



«Η ανεξαρτησία είναι ωραίο πράγμα στη θεωρία. Στην πράξη τα πράγματα δυσκολεύουν και το κατάλαβα όταν πια αποφάσισα να μείνω μόνος μου. Τα έξοδα ήταν τέτοια που δεν μου επέτρεπαν να κάνω τη ζωή που ήθελα μακριά από τους δικούς μου. Αυτός είναι και ο λόγος που η επιστροφή ήταν μονόδρομος για μένα».



O Δάκης Μακράκης είναι από τους νέους που πριν από τέσσερα χρόνια θέλησε να τραβήξει τον δρόμο του και να κάνει μία νέα αρχή, πηγαίνοντας να ζήσει μόνος του. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν όπως τα υπολόγιζε, αφού όταν η οικονομική κρίση χτύπησε την πόρτα της Ελλάδας τον περασμένο Σεπτέμβρη, εκείνος χτύπησε την πόρτα του πατρικού του σπιτιού. «Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Πλήρωνα 450 ευρώ στο ενοίκιο και μαζί με τα κοινόχρηστα και τους λογαριασμούς ο "προϋπολογισμός" μου έφτανε τα 800 και καμιά φορά τα 900 ευρώ. Αν πάλι προσθέσω και τα έξοδα για το φαγητό ήθελα τουλάχιστον 1.000 ευρώ τον μήνα για να ζήσω αυτήν την ανεξαρτησία», λέει στα «ΝΕΑ» ο 35χρονος, ο οποίος εργάζεται σε καφέ μπαρ στη Μυτιλήνη. Όπως προσθέτει, θα το σκεφτεί πολύ να φύγει ξανά «γιατί πέρα από όλα τα άλλα απολαμβάνω την ασφάλεια του πατρικού σπιτιού με το καθημερινό φαγητό της μαμάς και τα καθαρά ρούχα».



Ανασφάλεια και ακρίβεια. Η εργασιακή ανασφάλεια σε συνδυασμό με την ακρίβεια κρατούν όλο και περισσό τερους νέους στο πατρικό τους σπίτι. Κι ενώ για κάποιους το επόμενο βήμα της ανεξαρτησίας φαντάζει μακρινό όνειρο, κάποιοι άλλοι το τόλμησαν αλλά τα ακριβά ενοίκια, οι λογαριασμοί και οι χαμηλοί μισθοί τους ανάγκασαν να το ξανασκεφτούν και να γυρίσουν στη ζεστασιά της οικογενειακής εστίας.



Σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, το ποσοστό ανεργίας το πρώτο τρίμηνο του 2009 έφτασε το 9,3% ενώ αυτοί που «πληρώνουν» την οικονομική κρίση δεν είναι άλλοι από τους νέους, ηλικίας 15- 29 ετών, καθώς η ανεργία σε αυτήν την ομάδα σκαρφαλώνει στο 18,5%.



Το αντίστοιχο ποσοστό για τις νέες γυναίκες φτάνει το 23,1%. Όπως προκύπτει μάλιστα από πρόσφατα στοιχεία του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, ένας στους τρεις ανέργους το 2009 είναι με πτυχίο πανεπιστημίου.



Την ίδια στιγμή, οι κατώτατοι ελληνικοί μισθοί παραμένουν χαμηλοί, με τους Έλληνες εργαζόμενους να πληρώνονται, βάσει της έρευνας Εurostat, με 681 ευρώ τον μήνα, την ώρα που οι Βρετανοί εργαζόμενοι θα πάρουν στο χέρι 1.148 ευρώ και όσοι δουλέψουν για πρώτη φορά στο Λουξεμβούργο 1.610 ευρώ.



7 στους 10 στο πατρικό. Αυτοί είναι και οι λόγοι που οι νέοι πλέον φεύγουν από το σπίτι των γονιών τους όλο και πιο αργά. Σήμερα 7 στους 10 Έλληνες, ηλικίας 25- 29 ετών, «ψηφίζουν» πατρικό σπίτι ενώ φαίνεται ότι οι γυναίκες της ίδιας ηλικίας είναι πιο τολμηρές, αφού μία στις δύο αποφασίζει να μείνει μόνη της. Όπως επισημαίνουν οι επιστήμονες, αυτό είναι «νέο» φαινόμενο ακόμη και για την παραδοσιακή Ελλάδα. Το 1995, οι νέες κοπέλες έφευγαν από το σπίτι στα 25 τους ενώ 10 χρόνια μετά στα 27. Όσο για τους νέους, στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 αποφάσιζαν να μείνουν μόνοι τους στα 28 ενώ πλέον μετά τα 30. Σε πρόσφατη έρευνα που πραγματοποίησε η δρ Μαρία Ιακώβου, διευθύντρια του Ινστιτούτου Κοινωνικών και Οικονομικών Ερευνών του Λονδίνου, επεσήμανε ότι οι νέοι στις σκανδιναβικές χώρες, όπως και στη Μεγάλη Βρετανία και την Ολλανδία, είναι οι πρώτοι από τους Ευρωπαίους συνομηλίκους τους που εγκαταλείπουν το πατρικό σπίτι.



«Τα κορίτσια φεύγουν στην ηλικία των 20 με 22 ετών ενώ τα αγόρια περίπου δύο χρόνια αργότερα. Δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους νέους στις νότιες ευρωπαϊκές χώρες, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή της Ελλάδας: οι νεαρές φεύγουν όταν πια πλησιάσουν τα 30 και οι νεαροί όταν τα "πατήσουν"», σημειώνει στα «ΝΕΑ».



Αγκάθι το εισόδημα. Συμπληρώνει δε ότι ο βασικότερος λόγος για τον οποίο οι νέοι καθυστερούν να ανεξαρτητοποιηθούν είναι το εισόδημα. «Οι νέοι από κάθε ευρωπαϊκή χώρα θέλουν να φύγουν από τους γονείς, παράλληλα όμως θέλουν αυτήν την ανεξαρτησία να την ορίζουν οι ίδιοι, με τις δικές τους δυνάμεις και χωρίς την οικονομική βοήθεια του πατέρα και της μητέρας. Αυτό όμως είναι πιο γρήγορα εφικτό για τους νέους του Βορρά απ΄ ότι για τους νότιους».



Η αναβολή της ανεξαρτητοποίησης σημαίνει κατά κάποιο τρόπο και «θυσία» για τους νέους, αφού θα πρέπει να ακολουθήσουν και να τηρούν για λίγα χρόνια ακόμη τους κανόνες που ισχύουν στο πατρικό σπίτι και τους οποίους βάζουν οι γονείς.



Στα 30 της χρόνια ζει με την οικογένειά της, αν κι έχει σταθερό μισθό. Παρ΄ όλο που σπούδασε γραφιστική, η Μάρθα Αλεξίου από τη Θεσσαλονίκη εργάζεται σήμερα ως μουσικός παραγωγός σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό. Όπως λέει, δεν χρειάστηκε ποτέ μέχρι σήμερα να φύγει από το σπίτι, ούτε και το επιχείρησε η ίδια μετά την ενηλικίωσή της. Εκτός από το οικονομικό ζήτημα, πάντως, δίνει και μία ακόμη διάσταση αναφορικά με τους νέους της γενιάς της, οι οποίοι συνεχίζουν να κοιμούνται στο... παιδικό τους δωμάτιο.



«Θα είχα πάγια έξοδα, όπως είναι τα ενοίκια και οι λογαριασμοί, αν αποφάσιζα να ζήσω μόνη μου ή με κάποιον συγκάτοικο μακριά από τους γονείς μου. Τώρα μπορεί να έχω την ασφάλεια του σπιτιού, η συγκατοίκηση με τους γονείς μου όμως σημαίνει ότι θα υπάρχουν κάποιες δυσκολίες και είναι βέβαιο ότι δεν θα ήταν το ίδιο αν έμενα μόνη μου», λέει η Μάρθα.





Οι νέοι στις σκανδιναβικές χώρες, στη Μεγάλη Βρετανία και την Ολλανδία, είναι οι πρώτοι από τους Ευρωπαίους συνομηλίκους τους που εγκαταλείπουν το πατρικό σπίτι



«Σκεφτόμουν ν΄ αγοράσω ακόμη και ένα γιαούρτι»



Πριν από έξι μήνες και με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών της η 24χρονη Γεωργία Αναστασιάδου αποφάσισε να μείνει μόνη της. «Ήταν κάτι που το συζήτησα με τους γονείς μου και μου είπαν ότι θα ήταν μια καλή ευκαιρία να μάθω να διαχειρίζομαι τα οικονομικά μου», λέει. Νοίκιασε ένα διαμέρισμα μαζί με την ξαδέλφη της για να μοιράζονται τα έξοδα όμως η «ανεξάρτητη ζωή» κράτησε λίγο.



«Πήγαινα στο σούπερ μάρκετ και σκεφτόμουν ν΄ αγοράσω ακόμη και ένα γιαούρτι. Έβλεπα τα έξοδα βουνό και τα χρήματα δεν μου έφθαναν για να τα βγάζω πέρα. Δεν εργαζόμουν και οι γονείς μου ήταν αυτοί που μου έδιναν 800 ευρώ τον μήνα- όσα θα έπαιρνα και στην περίπτωση που δούλευα. Δεν έφταναν όμως αφού έπρεπε να δίνω για ενοίκιο, λογαριασμούς και φαγητό περίπου 650- 700 ευρώ». Έξι μήνες μετά επέστρεψε στο σπίτι των γονιών της. «Η επιστροφή ήταν σταδιακή: αρχικά πήγαινα τα Σαββατοκύριακα για φαγητό, μετά άρχισα να πηγαίνω πιο συχνά και στο τέλος εγκαταστάθηκα για τα καλά. Δεν τολμώ να σκεφτώ να φύγω ξανά».





«Η προσαρμογή ήταν δύσκολη όταν γύρισα»



Έζησε μόνος του πέντε χρόνια, όσο δηλαδή κράτησαν και οι σπουδές του στο ΤΕΙ Καλαμάτας, στο Τμήμα Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ο 27χρονος Αλέξανδρος Παπαπέτρου από τον Βόλο, θυμάται την... εργένικη ζωή ως μία όμορφη εμπειρία. «Όπως όλα τα παιδιά ήθελα να ανεξαρτητοποιηθώ και η φοιτητική ζωή μου το προσέφερε. Όσο έμενα μόνος, μπορούσα να καλέσω στο σπίτι όποιον ήθελα και ό,τι ώρα ήθελα, χωρίς να ανησυχώ για το αν θα ενοχληθεί κανείς. Για τα έξοδα- έδινα περίπου 600- 700 ευρώ- δεν με απασχολούσε και πολύ, αφού οι γονείς μου πλήρωναν».



Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του επέστρεψε στον Βόλο και πιο συγκεκριμένα στο σπίτι της οικογένειας, αφού ήταν εξαιρετικά δύσκολο χωρίς δουλειά να μείνει μόνος του. «Η προσαρμογή ήταν πολύ δύσκολη. Είχα συνηθίσει σε έναν άλλο ρυθμό, μια άλλη ρουτίνα», λέει. Έπιασε δουλειά στον δήμο για εννέα μήνες και ο μισθός του δεν ξεπερνούσε τα 450 ευρώ. «Με αυτά τα χρήματα όχι να μείνω μόνος μου δεν μπορούσα αλλά ούτε να κάνω μία επένδυση, να αγοράσω ένα αυτοκίνητο, πόσω μάλλον να σκεφτώ να προχωρήσω με τη σχέση μου». Αυτός είναι και ο λόγος που αποφάσισε να δώσει κατατακτήριες εξετάσεις και να πάρει και δεύτερο πτυχίο. «Θεωρώντας έτσι ότι θα αποκτήσω περισσότερα εφόδια για μια δουλειά, οπότε θα είναι και πιο εύκολο να μείνω και πάλι μόνος».